Oilam bilan birga bo'lish men uchun har doim quvonchli, hammasidan avzal, hammasidan shirin. Uyga kelsam, kechki ovqat paytida TV orqali nima ko'rish maslahatibo'lmoqda ekan. Lyudmila Gurchenko haqida badiiy filmnimi, yo “Notanish Urush” degan badiiy-dokumental kinoasarnimi, yo “Odin i bez orujiya” degan badiiy-tarixiy kriminal kinoasarnimi deb tortishmoqda edilar. Tanlovda nega faqat Rossiya TVsini gapirasizlar deb, bu gal kuyunmadim, o'rtaga tushmadim. Bolalarim hayron ham bo'lishmadi.  "MYu" o'z uyida "Vest Bromvich"ni 2:0ga yutgan o'yinini qo'ya qolaylikmi deb ko'nglimga qarashdi. Charchadim, deb xonamga kirib ketdim. Paxtakorda bo'lgan voqealar taassurotidan chiqib ketolmay qolgan edim. Nega shunday qildim?Tag'in nega xato ish qildim.
O'yin arafasidagi mashg'ulot kechki soat 5da boshlanishi kerak edi. Men soat 4ga etib bordim. Tanish qoravul Boxodir bilan bir oz gaplashganday bo'ldim. Ma'muriy imorat xodimlarining boshlig'i Sayoraxon bilan so'rashdim. Hayolimga safar oldidayuz bergan nohush voqea keldi. Kuni- kecha o'shani eslatib, Sanjar Rizaev meni urushib qo'ydi. Man Bahreynga ketish oldidan bo'lib o'tgan so'ngi mashg'ulot tugagach,yigitlarni  avtobusga kuzatib qo'yish chog'ida biror bir rag'batlantiruvchi so'z aytmoqchi bo'lib Babayanga, “Birinchi bo'lib Sizni bo'lg'usi g'alaba bilan tabriklayman”, debman. Samvelning yuzi o'zgarib ketgan edi. “Zaranee ne nado”, degan edi o'shanda. Bu so'zimdan mehmonxonaga etib borguncha uning kayfiyati buzilib ketgan ekan. Rizaev aytdi. “Avtobusgacha kuzatar ekansiz, hech kimga hech narsa demang, ular irimchi bo'lishadi, har qanday kichik narsa ham o'yinga ta'sir qilishi mumkin”, deb Babayanga aytgan o'sha gapimni menga eslatdi. Bu uch kun oldingi gap. Sanjarmashg'ulot tugagach, meni eshik yonida ko'rib qolib urishib qo'ydi. O'shanda ham 15 daqiqadan so'ng  mashg'ulot yopiq o'tadi deb, Sanjarhammani maydondan chiqarib yubordi. Hamma ketdi-yu, men mashg'ulot tugaguncha 2 soat qorovul yonida qoldim. Sanjar ko'chaga chiqdi-yu, meni eshik yonida ko'rib  qolib,boyagitanbehni bergan edi. Ikki olgan maktab o'quvchisiday mulzam bo'ldim.Bugun bunday xatoga yo'l qo'yishim kerak emas, deb axt qildim. Baribir shunga o'xshash xatoga yo'l qo'dim. Yigitlarimiz mashg'ulotni tugatib xorib, charchab kiyinishxonaga ko'tarilishar ekan, hammaga g'alabamizga ishonishimni aytib o'tdim. Biri gapimga e'tibor berdi, biri bermadi.  Ertaga faqat g'alaba qozonishimiz kerak.“Lokomotiv”“Paxtakor” bilan yuzma-yuz uchrashuvida g'alaba qozona olmadi. O'zbekistonning kuchli o'yinchilari ukalariga yutqazib qo'yishdi.Ertaga maydonda raqibga yuzma-yuz chiqib hamma narsani jangda hal qilishimiz kerak bo'ladi. Ko'pchilik o'yinchilarimizmahorat, tajriba bobida raqiblarimizdan ustunlar. Hamma gap jangovar, mukammal jamoaviy o'yin yarata olishimizda qolgan. Biron bir dalda bo'lguvchi so'z aytgim keldi. Xozir pushaymonman.
Kechagi kunim yaxshi boshlangan edi-ya. Mashg'ulot oldidan maydon chetiga etib keldim. OFK komissari  maydonga bayroqlarni olib chiqish marosimini mashq qildirmoqda edi. 15 yashar akademiya bolalari bayroqlarni tarang ushlab maydonga tushib kelishmoqda. Ular ichida mening yosh do'stim Fayziddin ham bor ekan. “Paxtakor”ning matbuot kotibi ingliz va o'zbek tillarida butun stadionga eshitilarli tovushda  e'lon qilib, marosimni boshqarmoqda. Hamma jurnalistlarda ko'tarinki kayfiyat. Hamma bilan ko'rishib chiqdim. APN suratchisi Alimardon bilan ko'rishgan paytimdabirga yonma-yon turishimizni Xasanxon  suratga oldi.  Mashg'ulot boshlandi  Murabbiylarning hammasi shu erda edi. Jorjevich ko'rinmadi, xolos. Raqiblarimizni o'rgangani boshqa yurtga ketgan bo'lsa kerak. Bir pasda 15 daqiqa o'tib ketdi. Bizni maydondan chiqarib yuborishdi. Bizning mashg'ulot tugagach, jurnalistlargayana maydonga tushishga ruhsat berildi.  Shimoliy Koreya mashg'ulotini  15 minut ko'rdik.Shimoliy Koreyaliklar bizdagi karislarga o'xshamas ekan. Juda sovuqqon, hissiyotsiz.  Sizga qarab tursayam hech kimni ko'rmaganday o'zini tutar ekan bular. Taxtakachga o'xshaydi. Maydonda biznikilar hazil-huzil, imo-ishora qilib shug'ullanishdi. Maydonda kulib yuborish ham bo'ldi. Karislarni bekorga robotlar deyishmas ekan. Yoki bu sayoz gapmi. Yoki bu emotsional kuchni tejashmi?Bilasiz, boksyor jisman tamom bo'ladi, yo koordinatsiyasi, yo kontsentratsiyasi yo'qoladi, bir so'z bilan aytganda, charchaydi.  Emotsional kuchni yo'qotmaydi. Esingizdami, Dinamo Kiev futbolchilari super kubokni yutaman deb hamma narsani sarf qilib bo'lishgan edi. Jismonan tiklansayam, emotsional tomondan tiklana olishmagan edi. G'alaba quvonchiyam bu kuchni eb qo'yarkan. “Paxtakor”ga qarshi ularning dublyorlari ham qattiq jang qila olishar edi. Bunday bo'lmadi.Kievning Bloxin, Buryak, Demyanenkolari Toshkentga kelib 0:5ga yutqazib ketishgan edi o'shanda.Bugungi kunda futbolchining ruhiyatini asrash muhum masala bo'lib qolgan.
JurnalistlarningShimoliy Koreyaliklarni robotlarga o'xshatishida qandaydir kamsitishga o'xshagan ohang bor.Balki boshqa manga noma'lum ma'no bordur. Ular ham sharoitga qarab qaror qabul qila olishar ekan. Mana misol.Karislarning matbuot kotibi bizni maydondan kuzatib qo'yar chog'ida tribunaning 36-burji tepa qatorida bir to'da bolalar o'tirishganini ko'rib qolib, Sanjardan ingliz tilida ular kimlar, deb so'rab qoldi. Daraxt uchuda zich bo'lib qo'nib o'tirgan zahcha qushlariga o'xshar edilar. Bo'm-bo'sh tribunalarda ulardan boshqa hech kim yo'q edi. Ularni xatto Babayan ham ko'rmay qolgan ekan. Akademiya bolalari mashg'ulotni kuzatishyotganini  bilgach,Sanjarga inglizchalab gapirib,bolalar qolishiga ruhsat berdi. Maydondan chiqib ketar ekanmiz, Nodirxo'ja, Babayan ruxsat bermas edi, deb voqeaga xulosa qo'shib qo'ydi. Bu bilan topibaytgan gapidan qandaydirmamnun bo'lishohangi eshitildi. Babayan qatiyligi, keskinligi, taqiqlari bilan faqat futbolchilarda emas, balki hamma-hammada bo'lg'usi o'yinga nisbatan jiddiy munosabatni xosil qilmoqda. Bunday harakatni tan olishimiz kerak. Sayoraxon xatto, parda ortidan mashg'ulotlarni kuzatib turgan Ilhom Sharipovni  qatiy ravishda oyna oldidan nari ketishni so'ragani esimda.
Nega avtobusgacha yigitlarimizni kuzatib qo'ymadim deb, ertaga o'yin bo'lsa, so'ngi bor g'alaba  tilamasdan qayoqdagi karislarni ko'raman deb maydon chetida nega qoldim, nega avtobusgacha kuzatmadim deb o'zimni koyidim. Boshqa jurnalistlardan ajralib  ko'rinishni istamadimmi, yoki tag'in qovun tushurib qo'yishdanqo'rqdimmi, bilmadim. Keyin yigitlar ortidan tashqariga otildim. Yigitlar avtobusga chiqib bo'lishgan ekan. Avtobus oldida, boya stadionga faqat jurnalistlar kirishi mumkin deb, tashqariga  chiqarib yuborilgan Samarqandlik ishqibozturar edi. U Babayan bilan suratga tushmoqda edi. Bu Ishqiboz terma futbolchilarini ikki soatdan beri tashqarida kutib turgan ekan. Mashg'ulot oldidan u bilan tanishib olgan edim. Rizaevdan stadionga uning kirishini iltimios qilsam-da, ruhsat bermagan edi. Avtobus oldiga, ularning yoniga boraymi? Vaqtni boy berdim. Ertaga g'alabamizdan so'ng albatta, ularni birinchilar qatorida tabriklayman, xudo xohlasa.
Bilasizmi, bu Ishqiboz Babayan bilan emas, terma jamoaning bosh murabbiyi bilan suratga tushaman deb Toshkentga kelgan edi. Balki xudo xohlasa, 7ta o'yindaketma-ket g'alaba qozonib O'zbekiston futbol tarixiga kirguvchi bosh murabbiy bilan suratga tushgan bo'lsa, nima deysiz. U o'z Vatani deb Samarqanddan shu erga kelgan edi. Vatanparvarlik shunaqa bo'ladi. Ertaga stadionda uchrashib qolarmiz. Nega telefon raqamini olmadim? Kim bilsin, shu payt avtobusdami, poezddami Ishqibozim o'z uyiga- Samarqandga ketayotgandir.  
Mening uyimdagilar esa,  Rossiya TVsini choy xo'plab ko'rishmoqda.
Siz bilan ertaga stadionda elkadosh bo'lishni, g'alabamizni birgalikda nishonlashni orzu qilib qoluvchi Hasanali otangiz 11.11.2015y

— deya xabar beradi uff.uz nashri.