Bir vaqtlari «Ayaks», «Barselona» va «Liverpul» klublarida to'p surgan afsonaviy pleymeker Yari Litmanen futboli unchalik taraqqiy topmagan Finlyandiyadan etishib chiqqan.
Uning faoliyatiga ikkitagina so'z bilan ta'rif berish mumkin - fidoyilik va samaradorlik. Zero, Litmanen 1987 yildan 2011 yilgacha davom etgan 25 yillik faoliyati davomida ko'plab yutuqlarga erishgan. Qolaversa, Finlyandiya bosh jamoasidagi 137ta o'yinda 32ta golni o'z nomiga rasmiylashtirgan Litmanen termaning eng yaxshi to'purari sifatida ham tarixda qolgan. Yaqinda uning «Litmanen 10» nomli kitobi sotuvga chiqdi. FIFA.com portali esa shu bahona afsonaviy futbolchidan intervyu olishga qaror qildi.
- Roy Xojson «Litmanen — futbol olamida men uchratgan eng omadsiz yigit», degandi. Uning fikriga qo'shilasizmi?
- Yo'q. Aksincha, 1992 yili boshimga baxt qushi qo'ndi. Zero, aynan shu yili «Ayaks» safiga o'tdim. Yosh va tajribasiz futbolchi uchun o'z omadini chet mamlakatda, taniqli klubda, mashhur murabbiy va yulduz futbolchilar orasida sinab ko'rish - katta baxt. Ammo ming afsuski, tinimsiz jarohatlar faoliyatimga salbiy ta'sir o'tkazdi. Alam qiladigani shundaki, o'sha jarohatlarni eng kutilmagan paytda, ko'proq kulguli holatlarda orttirib olardim (masalan, mashg'ulotlar chog'ida Rikardo Batista to'pga noaniq zarba bergach, koptok uch metr naridagi Litmanenning boshiga tekdi va yarim himoyachi ancha vaqtgacha maydonga tusha olmadi). Xojson shularni nazarda tutgan bo'lsa kerak.
- To'g'ri, jarohat tufayli ko'p vaqtingizni shifoxonada o'tkazgansiz. Ammo bu ko'plab sovrinlar yutishingizga xalal bermagan. Qaysi yutug'ingiz bilan ko'proq faxrlanasiz?
- O'ylashimcha, men uchun eng muhim mukofot - 1994-1995 yillar mavsumidagi Chempionlar Ligasi kubogidir. O'shanda «Ayaks» Evropadagi eng kuchli klublardan biri edi. Bu yutuqni barcha jamoalar ham qo'lga kiritavermaydi. Finlyandiyalik aksariyat futbolchilar uchun bu ushalmas orzu. Men esa klubdagi uch nafar xorijlikning biri edim va bundan juda faxrlanaman. Shuningdek, jamoamizda Nvankvo Kanu hamda Finidi Jorje kabi legionerlar ham to'p surishgan.
- Armoningiz bormi?
- Bilasizmi, hamisha nimanidir noto'g'ri qilganga o'xshayveraman. Lekin aslini olganda, odatiy fin futbolchisidan ko'ra ko'proq yutuqlarga erishdim.
- Klub miqyosida orzularingiz ushalgan. Ammo terma jamoa borasida bunday deyish qiyin. Mazkur holat sizni ortiqcha asabiylashtirmaydimi?
- Yo'q, axir dunyoning eng yaxshi futbolchilari bilan to'p surdim-ku. Boz ustiga, har doim vatanim sharafini himoya qilganimda, o'zimda mislsiz g'urur tuyg'usini sezardim. Bu esa har qanday hissiyotlardan ko'ra kuchliroq. Ha, klubdagi do'stlarim Evropa va jahon chempionatlarida ishtirok etishgan. Men esa ularning termalariga ishqibozlik qilish orqali yoqimsiz kayfiyatdan xalos bo'lardim.
- Nima deb o'ylaysiz, futboli unchalik rivojlanmagan mamlakat vakillarining «Oltin to'p» uchun kurashdagi imkoniyatlari cheklangan, degan fikrlar to'g'rimi?
- Ha, bu qiyin, ammo uddalasa bo'ladigan vazifa. Zero, mazkur sovrin futbolchining individual xususiyatlari uchun beriladi. Jorj Best Shimoliy Irlandiyadan edi, ammo shunga qaramay, «Oltin to'p» sohibi bo'lgan (1968). 1995 yilgi mukofotga liberiyalik Jorj Vea ega chiqqanida shundoqqina uning yonida o'tirgandim...
Davomi InterFUTBOL gazetasi blogida.
— deya xabar beradi uff.uz nashri.