«1998 yil, men 17 yoshda edim. Do'stlarim bilan qandaydir musobaqada ishtirok etatgandik. SHunda bir kishi yonimga kelib, "Torino"da ko'rikdan o'tishni istaysanmi", deb so'radi. Men u insonni deyarli tanimasdim. Bilganim faqatgina Parijda uning o'z restorani borligi edi. Ammo rozi bo'ldim. U menga qo'ng'iroq qilishini aytdi va xayrlashdi. Albatta, men hech qanday qo'ng'iroq bo'lmaydi deb o'ylagandim o'shanda.
Lekin u vadasining ustidan chiqdi va biz Turinga yo'l oldik. "Torino" menga shartnoma taklif qilmadi, lekin ko'rikda uchinchi divizion klubi direktori bor edi. U meni jamoasiga chaqirdi.
Men Parijga qaytdim va Siciliyaning kichik bir jamoasi men uchun jannat eshiklarini ochishini hayol qila boshladim.
Ammo unga etish oson bo'lmasdi. Menga jamoa Italiya shimolida tog'li zonalarda mashg'ulot olib borishini aytishdi. Men umrimda biror marta ham begona mamlakatga o'zim ketmagandim. Italiyancha gapirmasdim, qo'limda bir parcha qog'oz bilan yo'lga tushdim. O'sha qog'ozda onamning telefon raqamlari yozilgandi. Avval Milanga etib borish va u erdan boshqa transportga o'tish zarur edi.
Milanga etib keldim, ulkan tabloga ko'zim tushdi. CHiptamga qaradim, yana tabloga qaradim. Men chiqishim kerak bo'lgan poezd qani?
SHunda oldimga bir notanish odam keldi. Bir ko'zi ko'rmas ekan, o'zi Senegaldanman dedi. "Yaxshimisan og'ayni? Adashib qoldingmi? Anchayin homushsan».
Men qaerga borishim kerakligi, qaysi tomonga yurishni bilmayotganimni aytdim va chiptani ko'rsatdim. «Sening poezding bir soat oldin ketib bo'ldi».
U onamga qo'ng'iroq qildi, nima bo'lganini aytib berdi. Tabiiyki, oyijonim xavotir ola boshladi va sarosimaga tushib, meni ortimga, Parijga jo'natib yuborishni iltimos qildi. Lekin o'sha notanish inson – u xuddi farishtadek edi. «Tashvishlanmang, ertaga uni o'zim to'g'ri yo'nalishdagi poezdga chiqarib yuboraman», - dedi.
Keyin biz uning uyiga bordik. Men unikida ovqatlandim, yotib uxladim. Ertalab soat oltida o'sha kishi meni uyg'otdi va vokzalga olib bordi, qaysi poezdga chiqishimni ham ko'rsatdi. Men u inson kimligini o'shanda ham, undan keyin ham bila olmadim. Lekin umrimning oxirigacha undan minnatdorman.
Yo'l-yo'lakay boshqa bir muammo yuzaga keldi. Men qaysi bekatda poezddan tushishim kerakligini bilmasdim. Qo'limdagi qog'ozda bekat nomi yozilgan, lekin tilni bilmasligim sababli har safar poezd to'xtaganda atrofdagilarning "boshini qotirishni" boshlardim.
Oxir-oqibat poezdda faqat men va uch nafar cherkov xodimalari qoldi. Uchinchi yoki to'rtinchi savoldan keyin ularning ham joniga tekkanimni tushundim, lekin axiri etib bordim. Poezddan tushdim va hayratdan karaxt axvolda edim.
U erda butkul hech nima yo'q edi. Hattoki o'rindiqlar ham. Faqatgina shamol esardi.
«Ana endi yo'qolib qolganim aniq. Yordam bergani na Milanda qolib ketgan farishta, na qo'ng'iroq qilgani telefon, umuman hech kim yo'q edi. Nima qilsam ekan?»
Kutishga qaror qildim. Besh daqiqa, o'n, o'ttiz... Bir soat, ikki soat. Hech kim meni kutib olish uchun kelmasdi. Quyosh botib, kun qorong'ilasha boshladi.
Oradan olti soat o'tdi.
Meni olib ketish uchun mashina keldi, ichida klub direktori. «Kechirasan, kechirasan. Biz seni poezdga kech qolding deb o'ylagandik. Bla-bla-bla». U meni mehmonxonaga olib keldi va mashg'ulot uchun maxsus kiyimlarimni berdi. Ularni kiyib oynaga qaradim… «Nahotki!». O'sha lahza men dunyodagi eng baxtli bolakay edim. Oyimga qo'ng'iroq qildim. «Oyi, ishonasizmi? Bizga taom tortilyapti. Bu erda qoshiq,, vilka, barchasi uch xildan ekan!»
Onam yig'lab yubordi».
O'sha inson bo'lmaganda, nima bo'lishini tasavvur ham qila olmayman. Vaholanki, unga mening hech qanday foydam tegmadi. Yaxshi odamlar kam emas, ishoning. Men bunga ishonaman.
Nozima Zaripova tayyorladi
Bosh sahifaga
296