So'nggi yillarda «MYu»ning zaxira o'rindig'i va hattoki, asosiy tarkibida bo'y ko'rsatish mahalliy akademiya tarbiyalanuvchilari uchun odatiy holga aylandi. Bundan 25 yil muqaddam «Old Trafford»da o'zining shiddatli parvozini boshlagan Rayan Giggz bu borada nima deydi? «MYu» akademiyasi samaradorligi qanday asoslarga ega? Bu kabi savollar javobiga qiziqsangiz, quyidagi intervyuni mutolaa qilishingiz mumkin.
- Rayan, olis 1991 yil mart oyidagi ilk uchrashuvingiz taassurotlari yodingizdami?
- Ehtimol, debyut boshqa futbolchilarniki kabi men uchun ham unchalik vahimali bo'lmagandir. Axir 12 yoshimdan shu dargohda ulg'aydim, yoshlar va zaxira jamoalari tarkibida «Old Trafford» bilan yaxshilab tanishgandim. Shu sababli, yulduzlik kasali yoki «Orzular teatri» oldidagi hayajon menga xalal bermagan. Shunga qaramay, buyuk jamoa libosida ilk marta maydonga tushganimda, qandaydir to'lqinlanish va biroz asabiylashishdek ajib bir hayajonni yaqqol his etgandim.
- Yoshlar jamoasidan asosiy tarkibga o'tishingizda sizga qaysi omil ko'proq xalaqit bergandi?
- O'rinbosarlar safidan asosiy jamoaga o'tish - ulkan qadam. Murabbiyim o'gitlari bu borada menga juda qo'l keldi. U yoshlar safida qanday o'ynagan bo'lsam, xuddi shunday davom ettirishim zarurligini uqtirgandi. Tabiiyki, ustozim ko'rsatmalarini iloji boricha bexato bajarishga intildim. Albatta, o'rtada juda katta tafovut bor edi - seni teleekran orqali millionlab va stadionda 40-45 ming muxlis kuzatib turganida, kuchli hayajon, bosimni sezishing aniq. Muhimi, men o'sha bosim va hayajon ta'siriga berilmadim.
- Ser Mett Basbi yosh futbolchilarga ishonch bildirish bilan dong taratgandi. Oxir-oqibat, bu an'ana klub tarixining ajralmas qismiga aylandi. Basbining ta'siri hozir ham sezilib turadimi?
- O'ylashimcha, yoshlar jamoa tarixidan joy olgan barcha buyuk futbolchilar izini bemalol his etishlari mumkin. Darhaqiqat, ser Mett mahalliy futbolchilar orasidan noyob iqtidor sohiblarini kashf etish an'anasini boshlab bergan. O'sha an'ana hozir ham mavjudki, bu hol muxlislarga juda yoqadi. Axir ular yosh yigitchalarning mashhur yulduzlar bilan yonma-yon to'p surishayotganidan o'zgacha zavq olishadi.
- Ser Bobbi Charlton hamon klub uchun muhim shaxslardan biri bo'lib qolmoqda. Uning «MYu» tarixiga qo'shgan hissasiga qanday baho berasiz?
- Menga vaqtida Shveytsariyada tashkil etilgan U-14 toifasidagi turnirda qatnashish nasib etgandi. O'shanda ser Mett va ser Bobbi biz bilan sayohat qilishgandi. Aeroport­da ularni muxlislar qurshab olishgani kechagidek yodimda. Demoqchimanki, muxlislar nafaqat Manchester, balki dunyoning istalgan nuqtasida bu afsonalarga yuksak ehtirom ko'rsatishadi. Qaerga borishimizdan qat'iy nazar, fanatlar ser Bobbini o'rab olishar, undan dastxat olish uchun uzoq vaqt navbat kutishardi.
- Chunki u «MYu»ning jasorat ramzi edi-da, shundaymi?
- Ser Bobbi jamoa buyukligining timsoli! O'z faoliyatini yoshlar jamoasida boshlab, Myunxen fojiasi alamlarini tatib ko'rdi. Shunda ham yana maydonga qaytib, son-sanoqsiz sovrinlarga erishdi. U hozir ham «MYu»da yuksak nufuz va ta'sir kuchiga ega. Asosiysi, Charltonni butun dunyo taniydi.
- Shu o'rinda Bobbi Charlton tomonidan o'rnatilgan rekordni 2008 yili Moskvada yangilaganingizni eslamaslikning iloji yo'q. O'sha tarixiy oqshomni qanday eslaysiz?
- Albatta, «MYu» safidagi o'yinlar soni bo'yicha ser Bobbidan o'zib ketishni hatto orzu qilishga ham haddim sig'masdi. Qo'shimchasiga, bu unutilmas natija ChLdagi tarixiy g'alabamiz bilan o'zgacha sayqal topdi. G'oliblik nash'asini shaxsan ser Bobbi bilan birga surdimki, bu  faoliyatimdagi eng yorqin lavhalardan biridir.
- Ortga qaytishda davom ettamiz: 1999 yil, «MYu» qayd etgan «trebl», ChL yarim finalida urgan golingiz va «Kamp Nou»dagi final... O'sha fantastik mavsumning eng yorqin lavhasi qaysi?
- Menimcha, Manchester markazidagi Dinsgeyt muyulishida kuzatilgan holat. Biz shahar bo'ylab usti ochiq avtobusda sayrga chiqqan edik va ko'chalarda millionlab muxlislarga duch keldik. APL g'olibligi, Angliya kubogi va Barselonada qo'lga kiritilgan dramatik g'alaba! G'oliblik nashidasini nafaqat Manchester, balki butun dunyodagi muxlislar bilan baham ko'rish chindan ham, hayratlanarli. O'ylashimcha, qolgan jamoadoshlarim ham hayratdan qotib qolishgandi. Ko'chalarda na yo'lak, na bino va na daraxtlar ko'rinardi. Hammasini bizga uzoqdan bo'lsada, nigoh tashlash umidida kelgan muxlislar to'sib qo'­yishgandi.
- Bunday fantastik muvaffaqiyatning asosiy omili nima edi, sizningcha?
- Ko'plab ijobiy jihatlarning o'yg'unligi. Xususan, so'nggi soniyalargacha mag'lubiyatni tan olmaslik, oxirgi daqiqalarda gol urish odatimiz muhim rol o'ynagandi. Albatta, ChL finalida hakam tomonidan qo'shib berilgan vaqtda urilgan gol bahosi juda baland. Vaholanki, bungacha ham so'nggi daqiqalarda etarlicha gollarni nishonlagan edik. Buning asosiy sababi shuki, hech qachon engilganimizni erta tan olmasdik, bunga odatlanmagandik.
- Shubha yo'q, tarixiy muvaffaqiyatda «Klass-92»ning ulushi katta bo'lgandi. Bu atamadan bexabar muxlislarga qisqacha izoh berib o'tsangiz...
- Chindan ham, kamdan-kam yuz beradigan holat. Ungacha jamoamiz safiga har 2 yilda 1-2 nafar tarbiyalanuvchi qo'shilardi. 1992 yili esa yoshlar tarkibidan bir yo'la 6 nafar futbolchi asosiy jamoaga jalb etildi. Boz ustiga, ular shunchaki, jamoadosh emas, 12-13 yoshli paytlaridan birga ulg'aygan qalin do'stlar edilar. Oradan 20 yil o'tgach, o'rtadagi do'stlik rishtalari yanada mustahkamlandi. Ular shu davr ichida ulkan zafarlarga erishdilar. Hayratomuz voqealar futbolda juda kam uchraydi. Yoppasiga jamoaga o'tish va misli ko'rilmagan yutuqlarga erishish holati qaysidir jihatdan «Basbi kichkintoylari»ni eslatgandi.
Davomi InterFUTBOL gazetasi blogida.
— deya xabar beradi uff.uz nashri.