Qalbning shunday joylari borki, unga etib, teginib ham bo'lmaydi. U umiddir… U mavjud dunyodagi oraliq – arosatdir!.. Muxlislik ham shunday. Nedir bir ilinj doim ushlab turadi. Esimda, go'ri nurga to'lgur jo'ram – Beki jigar saratoniga chalinganini bilgandayam stadionga borishni kanda qilmasdi. Shishib ketgan oyoqlariga barmoqlarini sanchib, aytgandi: “Oshna bir davrlar keladi, senu men mundialga boramiz, bayroqnusxa kiyim tiktiramiz; bizni jahonga ko'rsatishadi… O'sha paytlar teleekranda “Futbol+” bo'lardi. Boshlovchi Bora Milutonovichni Buyuk Xitoy devoridan sakrashi haqida gapirardi. Ma'lum vaqt o'tib, Milutonovich janoblari o'rniga kamina jarlikdan suvga tashlagan. O'zbekiston yutqizgani uchunmas Ang Jun Xvang Italiyaga “kalla qo'yib” ketgan yoz peshinida. Undan beri qancha suvlar oqib ketdi. Bu orada futbol olimpi mash'alasi Evropaga ko'chdi. Bedavo dardga yo'liqqan chog'i, do'stim kurasha-kurasha holsizlanib, to'shakka mixlanib qolgandayam televizorda futbol ko'rishni kanda qilmadi. O'sha paytlar kunduz kuni futbol ko'raman desam, onam muttasil qarshilik qilar; uzumzorga haydardi, lekin “jo'ramni oldiga ketayapman”, deya Bekzodlarning ayvoni keng uyiga chopardim. Keyin… keyin esa ha, mayli… eslagim kelmasa ham… …Uch kuncha avval supada ovqatlanib o'tirgandik, padarimiz Bekzodning otasi bilan suhbatlashganini aytib qoldi. Davrada men o'laroq gapni chuchmal qildilar, onam lab tishladi. – Oshnang yaxshimi, o'g'lim? so'radilar keyin. - Yaxshiku, dedim.
- Xabarlashib tur, savob bo'ladi. Ertasiga ko'rgani bordim. Uydagilari Toshkentga olib ketishgandan beri xabarlashmagandim, kaftini mahkam siqdim. – Ho'sh, shahar qanday ekan? “Paxtakor”ni ko'rdingmi? Stadion oldida rasmga tushdingmi? Do'stimning qabog'iga botib ketgan ko'zlarida umid yiltiradi. – Nima deb o'ylaysan, burgut odamni ko'tararmikan?
- Bilmasam, kattarog'i ko'tarar, nega buni so'rayapsan? To'g'risi, dabdurustdan berilgan savol anchayin gangitib qo'ygandi, vaziyat hukmiga ko'ra jim bo'ldim. - Tushimda burgut minibman, ustim yupun ekanu hecham sovqotmapman. Menimcha, Germaniyaga boramiz-ov, do'st… Har doim futbol mavzusi ochilsa, tupugim sochilguday bahlashadigan bo'lsamda negadir tilimdan so'z ko'chmagan, merovsirab turaverganman. Yosh bola emasdim, qazosi yaqinlashsa, odam faromushhol bo'lib qolishini bilardim. Bo'g'zimga tiqilgan achchiq tutunsifat bir baloni tashqariga chiqarolmay, alamdan dalada kun bo'yi o'roq sermaganman. Baribir ketmagan. …Bir siqim tuproqni hech o'ligisi kelmagan umid uchun sochib yuborgandim, o'shanda… *** Hayotning rivojlanish qonuniyati qiziq. Har doim nimaniki yo'qotsangiz, o'rni to'lgandek bo'ladi. Bu o'z-o'zini ko'ndirish tendentsiyasimi, yohud haqiqatda shundaymi, ishqilib, muhitdan yaxlit chiqib keta olmaysiz. Ikki tushuncha: umid va armon doim sizni tutib turadi. Maishiy tashvishlaringiz shular atrofida aylanaveradi. OTJ yigitlariga nima ham deyin?.. Ular mayda richagda yuqori tezlikka chiqib bo'lmasligini ko'rsatdilar, xolos. Bir paytlar “BORIMIZ ShU” iborasini Rauf Talgatovich ham Chipperfeldning yaltiroq bosh zarbasidan so'ng ishlatgandi. Oradan 10 yil o'tib, shu gap o'z kuchida turibdi ekan, eslab qolganimiz uchun biz muxlislarga rahmat! Jamiyatning barcha sohalari bosqichma-bosqich rivojlanib, katta yutuqlar qo'lga kiritilayotgan ayni bir paytda o'zbek futboli o'yin darajasining bir joyda depsinib qolgani achinarli hol, albatta. Men infratuzilma, ko'rsatilayotgan e'tibor haqida gapirmayapman. Shunchaki, palapartish o'yinning ustqurtmasi yo'qligidan ajablanayapman. Iroq katta musobaqalar oldidan yig'iladigan jamoaku, axir. Ular bizdan ortiq sharoitga ega emasligini hatto maktab o'quvchisi ham biladi. Keksevarlik qilib nima qildik, endi bizga katta talablar kerak ekan. Bir tarjimon akamiz gap orasida Germaniyaga borganini va Kyolnda “Yo'rgak kubok” musobaqasini ko'rganini aytib bergandi. Emishki, juda yosh bolachalar o'rtasida o'tkaziladigan futbol tomoshasi. Qarab tursangiz yosh bolalar to'pni arang tepadi, mabodo kimdir yiqilib tushsa yoki gol bo'lib ketsa, shu joyda hozir ota-onalar qizg'in qo'llab-quvvatlashar ekan. Tanishimiz maqsad haqida so'raganda: g'oliblik ruhiyatini yuksaltirish, deb javob berishibdi. Bizni shovvozlar g'oliblik ruhini Qatardayoq boy berishdi. Boshlari omon bo'lsin, nasib qilsa ko'rarmiz, MTJ darajasiga chiqqanda Humam Tariqning ko'zlariga yovqu burgutdek tikila olarmikanlar?… Yo, futbol g'alaba va mag'lubiyatlar orasida deya, deya mag'lubiyatga ko'nikib qoladilarmi?.. Bilmadim, bilmadim… “Nimaiki yo'qotsang, o'shanda qadrini bilasan” deyishadi. Biroq yo'qotaversang, ko'nib qolasan. Keyin esa kasbga aylantirasan. Shuytib-shuytib o'tib ketasan… Umid esa avlodlarga o'tadi. Yashayveradi, yashayveradi… Ma'lum yoshga kirib qo'yib, shuni angladimki, muxlislik deganda, milliy jamoamiz JChga chiqishiyu qarz havola qilib bo'lsa-da mundialga borib, bayroqnusxa kiyim bosh uzra g'ururlanib, ikki tomchi ko'z yosh ila qalbim taskin topishini, do'stim umidini yarim yo'lda tashlab ketmaganimdan, futbolni tanlab adashmaganimdan sarmast bo'lishimni o'ylarkanman. Baribir, Vatanning ishtirokisiz bayram tatimaydi, kemtiklik o'rni to'lmaydi. Kishi ongli hayotida qay kasb egasi bo'lmasin shaxsiy chekinishlar, yutuqlar va muvafaqqiyatlarni boshdan kechiradi. Ammo umumxalq nazdida va e'tiborida turgan jihat baribir ko'pchilik bilan amalga oshadi. Shu bois kutishga majburman. Imkon qadar o'zbek futboli rivojiga hissa qo'shishga xarakat qilaman. Shuurim-da etmas joyda esa bir ibora aylanaveradi: BIR DAVRLAR KELADI… Temuchin
— deya xabar beradi uff.uz nashri.