Terma jamoamiz ko'p marta qovun tushirgan. Har birimiz uni istagancha tanqid qilganmiz, so'kkanmiz, qaytib uning o'yinlarini ko'rmaslikka qasamlar ichganmiz. Lekin qarindosh singari terma jamoa ham tanlanmaydi shekilli. Uni qanday bo'lsa shundayligicha qabul qilishga majbursan. Ya'ni xohlaysanmi xohlamaysanmi, maqtaysanmi so'kasanmi baribir, o'yin boshlanganda sekin televizor qarshisiga cho'kasan. Chunki O'zbekiston o'ynayapti! Vatan bu axir! Uning darvozasiga kiritilgan bitta to'p «Barsa»ning PSJdan o'tkazib yuborgan to'rtta to'pidan ming karra og'riqli, Baqoev singari futbolchining boshidan Eron darvozasiga kiritilgan gol Maradona yoki Van Bastenning asr gollaridan million karra aziz. Demak nima bo'lmasin kunikaverarkanmizda!
Lekin Suriyaga qarshi o'yin hammasidan oshib tushgani rost. Sizlarni bilmadim, lekin ochig'i mening xo'rligim keldi.
Sababini aytaman: Suriya hozir qay ahvolda? Olti yillik urush tinkasini quritgan, biror kuni mushtday bolalar qurbonligisiz o'tmayotgan, o'qlar yomg'iri ostida hatto bitta futbol o'tkazishga imkoniyati qolmagan jafokash mamlakat... Mayli, bu safar yurtimizdagi tinchlik, osmonimizdagi musaffolik, hammaga, ayniqsa yurt sha'ni uchun to'p surishni zimmasiga olgan shavvozlarga yaratilayotgan sharoitlar haqida gapirmay qo'yaqolay. Buni mendan yaxshi bilasiz.
Gap boshqa jihatda: o'sha Suriya terma jamoasida 20 nafar futbolchi bo'lsa, shunisi aniqki bu yigitlarning orasida davom etayotgan urushda u yoki bu tomonga xayrixohlar bor. Ya'ni bir jamaoada o'ynashsada, aslida ruhan dushman kayfiyatida. Lekin eng g'alatisi ular maydonga chiqishganda bir jonu bir tan bo'lib ketishdi. Hammasining ko'zi chaqnab, g'alabaga intilishdi. Katta taxmin bilan Suriya ham jahon chempionatiga chiqa olmaydi. Eron, Janubiy Koreyaga o'xshash TJlar bizga o'xshab lattalik qilib o'tirishmaydi. Lekin Suriyalik yigitlar ularning ortida vatan ko'z tikib turganini his qilib o'ynashdi! O'zlarining g'alabalari qonga botayotgan vatandoshlariga oz bo'lsada malham bo'lishiga, quvonchni unutib bo'lgan dillarga shodlik ulashishiga ishonib to'p surishdi!
Biznikilarchi?! Moddiy masalalarni hal qilib, yoshlari bir joyga borganda «Mundial deganiniyam bir ko'rsam yomon bo'lmasdi, o'xshamasa hech qisi yo'q, nimani yo'qotardim, balki shu o'yinlarda Osiyoning biror yog'liroq jamoasiga ilashib qolishning imkoni tug'ilar», degandek koptok dumalatishdi. Ha, aynan dumalatishdi! Yaxshiyamki to'p dumalok, agar to'rtburchak bo'lganda bizning futbolchilarimiz qimirlata olishmasdiyam shekilli...
Albatta, o'tirvolib tanqid qilish oson, dersiz. Xo'sh, unda aytingchi, shu o'yindan ko'nglim to'ldi, degan biror yurtdoshimizni ko'rdingizmi? Sarlavhani bekorga yozmadim: agar shu o'yinimizni sidqidildan maqtagan inson bo'lsa, vovullashga tayyorman. Juda qo'pol tuyildi a? Lekin bu shovvozlarda ozgina g'urur o'yg'otishning boshqa yo'lini bilsangiz ayting! Butun bir xalq, butun bir millat adashmas axir. Shuncha odam yomon o'ynayapti desa, demak yomon o'ynading, baraka topgur! Shuncha odam tanqid qildimi, hech bo'lmasa bittasining ko'ngliga qaragin, uyingga koptok to'lgur!
Nega 25 yildirki bir joyda depsinaveramiz?! Nega yillar o'tgani sayin jahon arenasida faqat orqaga ketayotganimizni his qilib yashaymiz?! O'zbek futboliga millat sha'nini erga urish, darajamiz bilan sharmanda qilish uchun pul sarflayapmizmi yoki?!
Bu borada ko'pchilik hamkasblarimiz turli takliflar bildirishdi. Kimdir tarkibni tubdan yangilash, yoshlarga imkon berish fikrini ilgari surdi, yana kimdir zudlik bilan xorijlik usta murabbiy jalb qilish shartligini bildirdi. Men esa qo'limni yuvib qo'ltiqqa urib bo'ldim, demak yagona taklifim ham shunga yarasha:
O'zimizni sharmanda qilmay futboldan butkul voz kecha qolaylik. Mayli, istaganlar o'ynayversin, kichik maydonlar etarli. Lekin professional futbolni unutaylik! Futbolga sarflangan mablag'lar bizda hamisha sir tutib kelingan. Lekin bu mablag'lar miqdori qolgan hamma sport turlarinikini qo'shganda ham tosh bosib ketishini bilish uchun mutaxassis bo'lish shartmas. Futboldan ortgan pullarga kurashni, boksni rivojlantiraylik. Axir mushtdekkina yigitchamiz Hasanboy ko'zi yonib oltinni qo'lga kiritganida yig'lamagan, o'zbek ekanligidan g'ururlanmagan odam qoldimi? Uning va butun jamoaning ortidan ring yonida har bir zarba uchun ming yonib kuygan murabbiy kimu Babayan kim?! Qay biri ko'proq e'zozda, o'xshatishning o'rni bo'lmasada, qay biri ko'proq boy?!
To'g'ri, baribir bunday qilinmaydi... Lekin millionlar o'yinidagi millionlar orasida bizga joy yo'q shekilli. Shunisi alam qilyapti...
Bosh sahifaga
298