Bu mutaxassis ko'pchilikning ko'z o'ngida bolalar murabbiyi sifatida gavdalanadi. Mamlakatimiz futboliga Vitaliy Denisov, Sanjar Tursunov, Marat Bikmaev, Akmal Shorahmedov, Anzur Ismoilov singari iste'dodlarni kashf qilib bergan Dilshod Nuraliev terma jamoalar miqyosida ham e'tirof etishga arzigulik muvaffaqiyatlarga erishdi.
U O'zbekiston futboli tarixida ilk bor Osiyo chempioni bo'lgan o'smirlarimizga ustozlik qildi. Bu insonning mehnatlari besamar ketmadi: uning shogirdlari, mana bir necha yildirki, milliy terma jamoa sharafini himoya qilib kelishyapti. Bugun Dilshod Nuralievning futboldagi ilk qadamlari hamda murabbiylik faoliyatiga nazar tashlaymiz.
- Bolalik yillarim Toshkentdan uzoqroqda, poytaxt viloyatining Oqqo'rg'on tumanida o'tgan, - deya so'z boshladi qahramonimiz. - Rahmatli dadam onam bilan Toshkentda turmush qurishgan. Keyin kasblari taqozosi bilan Oqqo'rg'onga ko'chib o'tishgan ekan. Otam shifokor bo'lganlar. Men aynan Oqqo'rg'onda dunyoga keldim. O'sha paytda sharoitlar ancha og'ir bo'lgan. Tabiiyki, futbol bilan shug'ullanish ham oson kechmagan. Shunga qaramay, millionlar o'yiniga bo'lgan qiziqish baribir, o'z kuchini ko'rsatgan.
Akamga havas qilib, men ham futbol o'ynay boshladim. Akam Baxtiyor Nuraliev bir necha yildan beri «Paxtakor» akademiyasida murabbiylik qilib kelyaptilar. Mendan 10 yoshga kattalar. O'zbek futboliga ko'plab iste'dodli yoshlarni tarbiyalab berdilar. Bu jarayon hamon davom etmoqda. Ko'p shogirdlari hozirda oliy liga jamoalari sharafini himoya qilishyapti.
Rahmatli dadam ham futbolga qiziqardilar. Biz - farzandlarga futbolga mehr aynan otamdan yuqqan bo'lsa kerak. Bolalik yillarim Oqqo'rg'onda o'tganiga qaramay, futbol bilan Toshkentda shug'ullandim. Poytaxtda uyimiz bor edi. Yoshligimdan Titov nomli, hozirgi Respublika Olimpiya zaxiralari kollejida tahsil olishni orzu qilardim. Lekin afsuski, niyatim amalga oshmadi. Ota-onam bunga qarshi chiqishgan. O'sha paytlari futbol maktab-internatida o'qishni umuman boshqacha talqin qilishardi. Go'yoki, bu maskanda yotib qolib o'qish, bolalar uyida tahsil olish tushunchasini yuzaga keltirgan. Onam xuddi shunday xayolga borganlar. Eng yaqin do'stim Zafarni ham uyidagilar ayni sabab bilan qo'yib yuborishmagan. U iste'dodli darvozabon bo'lgan. Balki Zafarga ruxsat berishganida, ota-onamning fikrlari o'zgararmidi? Yakka o'zimni qo'yib yuborishni istashmagan.
Ammo futbolga bo'lgan qiziqish baribir, kuchlilik qildi. 9-sinfda o'qib yurgan kezlarim Vali Shamsiddinov qo'l ostida futbol bilan astoydil shug'ullana boshladim. Ilk murabbiyim sifatida Vali akani aytishim mumkin. Keyin O'zbekiston Davlat jismoniy tarbiya institutiga o'qishga kirdim. U erda menga tajribali murabbiy Rustam Akramov ustozlik qildilar.
Aksariyat bolalar singari dastlab hujumda o'ynadim. Darvozani ishg'ol qilishga ishtiyoqim juda baland edi. Lekin murabbiyim ko'rsatmalari bilan mudofaa chizig'iga o'tkazilganman. Jussam kichikligi hamda tez yugurganim uchun qanot himoyasida o'ynatishdi. Hujumga o'tib, kerak paytda darhol himoyaga qayta olardim. Bu ampluada to'p surish o'zimga ham yoqib qolgan. Bosh bilan yaxshi o'ynardim va eng muhimi, pozitsiyani to'g'ri tanlardim.
«Paxtakor» sharafini himoya qilgan Husan Boymatov, Mahmud Sobirov singari tajribali futbolchilardan ko'p narsa o'rgandim. Ma'lum muddat professional futbolchilik faoliyatimdagi ilk jamoa - «Binokor» (Qibray)da to'p surdim. Keyin Qashqadaryo viloyati Yakkabog' tumanining «Quruvchi» hamda  Qoraqalpog'istonning «To'rtko'l» klublarida o'ynadim. Shundan so'ng yana Qibrayga qaytib, «Madaniyat» sharafini himoya qila boshladim. Bu klub O'zbekiston chempionatining 1-ligasida ishtirok etardi. Afsuski, aynan shu jamoa tarkibida oyog'im va belimdan jiddiy jarohat oldim.
Shifokorlar vaziyat jiddiy ekanligi, agar futbol o'ynashda davom etsam, oqibati yaxshi bo'lmasligini aytishdi. O'sha paytlari juda og'ir ahvolga tushganman. Sevimli mashg'ulotingiz bilan ayni kuchga to'layotgan paytda xayrlashish... buni hech kimga ravo ko'rmayman. Xullas, 22 yoshimda futbolchilik faoliyatimga yakun yasaldi. Lekin futboldan uzoqlashib keta olmasligim kundek ravshan edi.
O'yinchi sifatida tanilish peshonamga yozilmagan ekan. Jarohat sabab futbolni tashlaganimdan so'ng o'zimni murabbiylik sohasida sinab ko'rishga qaror qildim. Shu maqsadda kasaba uyushmalariga qarashli «Paxtakor» bolalar va o'smirlar futbol maktabiga murabbiylikka ishga kirdim. O'sha paytlari ushbu muassasaga Vladimir Shtern rahbarlik qilardi. O'zim murabbiy bo'lgach, bu soha vakillariga qanchalik qiyin ekanligini tushunib etdim.
Shu tariqa, 1992 yildan murabbiylik faoliyatim boshlandi. «Binokor»da Orif Kurtmulaev, Evgeniy Valitskiy, shuningdek, ma'lum muddat Birodar Abduraimovdan murabbiylik sir-asrorlarini o'rgandim. Bolalar bilan ishlash juda og'ir. Ayniqsa, bu narsa o'quv-mashg'ulot jarayonida yaqqol ko'zga tashlanadi. Yosh bolalarning tushunchasi, ko'rsatmalarni qabul qilishi turlicha bo'ladi. Hammasi ham nimani talab qilayotganingizni birdek tushunib etavermaydi.
Davomi InterFUTBOL gazetasi blogida.
— deya xabar beradi uff.uz nashri.